Η μικρογραφία της κοινωνίας.

Τα ωραία αρχίζουν όταν πηγαίνεις για εγγραφή. Εκεί σε περιμένουν με το χαμόγελο ως τ' αυτιά και χωρίς να σε ρωτήσουν αν θέλεις,  αναλαμβάνουν αυτοί όλες τις διαδικασίες . Αν δεν ξέρεις τι συμβαίνει στις ελληνικές σχολές καταλήγεις με τα στοιχεία σου περασμένα στα ντοσιέ κάποιου κόμματος. Μετά αρχίζουν τα τηλέφωνα του τύπου "Πάμε για Καφέ" και "Έλα στο party μας να γνωρίσεις άτομα"
Όπως λοιπόν ισχύει και στο πολιτικό προσκήνιο οι δυο μεγάλες παρατάξεις δεν έχουν ουσιαστική διαφορά μεταξύ τους. Από την εμπειρία μου στο τελευταίο Δ.Σ. κατέληξα στο ότι τα "κεφάλια" της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ επιδιώκουν τη στείρα κομματική αντιπαράθεση για θέματα τα οποία δεν απασχολούν τους φοιτητές ούτε εχουν καμια ουσιαστική σημασία. Τα στελέχη τους μοιράζουν φυλλάδια, κολλάνε αφίσες και νιώθουν κατά κάποιο τρόπο σημαντικοί αφου ανήκουν σε μια κοινωνική ομάδα. Το στενάχωρο είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς δεν γνωρίζουν την ιδεολογική πλατφόρμα της παράταξης τους και έχουν γραφτεί μονο για έχουν πρόσβαση στις σημειώσεις των μαθημάτων και στα διάφορα events. (Τα οποία συνήθως γίνονται σε clubs με ενοχλητικά δυνατή "καγκουρομουσικη".)
Για να επανέλθω στα ηγετικά στελέχη τους ο μόνος τους στόχος είναι να μπουν στη γενική συνέλευση ως εκπρόσωποι της παράταξης τους. Εδώ μπαίνει στο προσκήνιο η σχέση διαπλοκής φοιτητών-καθηγητών, δεδομένου ότι η βαθμολογική εξέλιξη του καθηγητή (από λέκτορα σε επίκουρο μετά σε αναπληρωτή κλπ) εξαρτάται από την ψήφο του φοιτητή-εκπροσώπου κομματικής νεολαίας στη συνέλευση.

Είναι δυνατόν ο καθηγητής να κόψει το συγκεκριμένο άτομο? Και τώρα μπαίνουμε βαθύτερα στη σαπίλα. Όχι μόνο ο δήθεν εκπρόσωπος έχει εξασφαλίσει την επιτυχία στα μαθήματα των εξάμηνων, αλλά παραδίδει στους καθηγητές λίστες με ονόματα φοιτητών που δεν πρέπει να κοπούν. Ενώ λοιπόν άλλοι διαβάζουν (όσο διαβάζει κανείς για το πανεπιστήμιο) και κάνουν τις απαλλακτικές τους, κάποιοι άλλοι γράφονται σε μια μεγάλη παράταξη και παρα το συνηθισμένο IQ της πεταλίδας που τους διακρίνει περνάνε τα μαθήματα χωρίς να σηκώσουν το χεράκι τους.

Μπαίνοντας λοιπόν στο πανεπιστήμιο μου απαντήθηκαν πολλά ερωτήματα όσον αφορά το που βαδίζουμε σαν χώρα. Για να είμαι ειλικρινής απογοητευτικά καθώς περίμενα ότι οι νέοι θα ήταν περισσότερο ανοιχτόμυαλοι, αλτρουιστές, θα τους διακατείχε ένα πνεύμα αλληλεγγύης. Αλλά όχι. Όπως και στην πραγματικότητα τα άτομα που αξίζουν στο χώρο της νεολαίας είναι λίγα. Τα ψεύτικα χαμόγελα ισχύουν ο αυθορμητισμός σιγά σιγά χάνεται και όλοι νοιάζονται για το προσωπικό τους όφελος και τη θεσούλα τους. Σε τι λοιπόν διαφέρουμε σαν νέοι από τη σάπια κοινωνία των μεγάλων? Στην ηλικία και στις ρυτίδες μάλλον γιατί κάποιοι δεν υπήρξαν ποτέ νέοι.


http://www.youtube.com/watch?v=NDkYcEmh5G4